Nieuw verslag vanuit Nieuw-Zeeland!

Hier weer een nieuwe reisverslag vanuit Nieuw-Zeeland!

Vorige week woensdag ben ik samen met de geschiedenisklas naar de ‘Bay of Islands’ vertrokken. De ‘Bay of Islands’ ligt in het noorden van Nieuw-Zeeland en, zoals de naam al zegt, zijn het allemaal eilanden bij elkaar. We moesten rond 8 uur op school zijn en het was een reis van 6 uur met de bus. Eerst reden we over normale wegen die goed te berijden waren. Naarmate we dichterbij onze bestemming kwamen, werden de wegen steeds steiler en de bus kon het bijna niet aan. Soms zakten we terug en onze topsnelheid was 15 km/u. Ik heb expres niet naar buiten gekeken, want als ik de mensen om me heen moest geloven, konden we zo de afgrond in rijden. Na onze vlotte tocht kwamen we aan het eind van de middag bij onze locatie aan. We sliepen op een speciaal vakantiepark waar je kan kamperen of overnachten in een kamer. Er was een zwembad, een kabelbaan, een trampoline en een winkeltje met ijs en lekkers. Ik sliep samen met vier andere meisjes op een kamer en het was heel erg gezellig. Ik kende eigenlijk maar één van hen, maar ze waren allemaal heel aardig. De eerste avond zijn we niet laat gaan slapen omdat de volgende dag een drukke dag zou worden. Om zes uur ging onze wekker en nadat iedereen had ontbeten, vertrokken we met de bus naar Russel. Omdat er geen brug van het ene eiland naar het andere eiland is, moesten we met de ferry. Iedereen vond dat erg spannend omdat ze nog nooit met een ferry waren geweest. Ik dacht dat het net zo’n veerboot zou zijn als de boot van Nederland naar Engeland, maar eigenlijk was het gewoon dezelfde pond als van Aalst naar Veen. Eenmaal in Russel aangekomen gingen we eerst een heuvel beklimmen om een speciale vlaggenmast te bekijken. Tijdens het klimmen voelde ik met net de bus die de heuvel op probeerde te komen, maar eenmaal bovenaan hadden we een prachtig uitzicht. Nadat we wat foto’s hadden gemaakt, zijn we terug gegaan en hebben we het kleine museum van Russel bezocht. Daar stonden allerlei dingen van de Maori cultuur en ook was er een opgezette kiwi. Eindelijk heb ik een kiwi gezien! Hij ziet er echt heel schattig uit en ik zou er best een willen. Nadat we nog een kerkje hadden bezocht, de ferry terug hadden genomen en hadden geluncht, zijn we naar Waitangi geweest. Daar is een groot museum over de geschiedenis van Nieuw-Zeeland en hoe de Engelsen de cultuur van de Maori hebben beïnvloed. In Waitangi is namelijk ook het contract tussen de Engelsen en de Maori bevolking ondertekent en dat wordt gevierd op ‘Waitangi day’. Voordat we naar binnen mochten, zei de docent dat ik niet mocht praten. De docenten hadden namelijk gezegd dat we allemaal inwoners van Nieuw-Zeeland zijn, voor de korting, en anders zouden de medewerkers van het museum mijn accent horen. Ik kan niet goed stil zijn dus ik heb lekker gefluisterd. Samen met een gids liepen we door het museum en we hebben allerlei dingen gezien. Het was heel indrukwekkend. Aan het eind van de rondleiding zaten we met z’n allen op het gras en vroeg de gids of we één voor één konden vertellen wat we hadden geleerd van het bezoek aan het museum. Toen mocht ik gelukkig weer praten. Na een lange dag van dingen bezoeken, gingen we met z’n allen eten. We kregen geld om eten te kopen en met z’n allen hebben we pizza gegeten. ’s Avonds hebben we een leuke avond gehad en op vrijdag was het weer tijd om naar huis te gaan. Dit was mijn eerste schooltrip in Nieuw-Zeeland waarbij we ergens bleven slapen en het was ontzettend leuk! Wat me opviel was dat de docenten veel makkelijker zijn dan in Nederland. Zo kon iedereen ’s ochtends zelf ontbijten en was er geen strak regime met corveetaken. Ook waren ze heel erg aardig als we onderweg waren. Ik vertelde namelijk aan een meisje dat ik echt nodig naar de wc moest en 5 minuten later stopten we bij een toilethuisje langs de weg. Blijkbaar hadden de docenten mij gehoord en hadden ze aan de chauffeur gevraagd of we konden stoppen. Zo aardig!

Van het weekend heb ik weer leuke dingen gedaan. Zaterdagochtend arriveerde er een Japanse student. Deze week lopen er namelijk 25 Japanse meisjes een week op school mee en ze hadden allemaal een plekje in een gastgezin nodig. Omdat Amelia naar Auckland is vertrokken om naar de universiteit te gaan, is haar kamer vrij en konden wij nog iemand in huis nemen. Onze student heet Nanami en ze is 17 jaar. Ze kan bijna geen Engels dus het is vaak met google dingen vertalen of met handen en voeten dingen uitbeelden. In de middag zijn we naar de oma van het gastgezin geweest om de verjaardag van een nicht te vieren. Amelia was daar ook want ze was terug gekomen van de universiteit. Hier doen ze gelukkig ook aan taart en lekkers en ik heb mijn buik goed rond gegeten. En, zoals jullie gewend zijn, heb ik de knoop van mijn broek losgemaakt. Na alle feestelijkheden ben ik samen met de vader van het gastgezin en Amelia naar het strand geweest. Daar hadden we met een vriend afgesproken om te gaan windsurfen. Ik had namelijk gezegd dat ik windsurfen heel leuk vind en ik mocht de spullen gebruiken.

Ook heb ik van het weekend quad gereden! Het gastgezin heeft een quad en elke keer lonkte ik er al naar omdat ik het graag eens wilde proberen. Ik had namelijk nog nooit op een quad gereden. Samen met de vader van het gastgezin ging ik naar het strand om daar te oefenen. Het schakelen en besturen was eigenlijk heel makkelijk en het was super leuk om te doen! Na een tijdje kwamen ook de moeder van het gastgezin, Janetta en Nanami naar het strand. Janetta en Nanami klommen bij mij achterop en samen raceten we over het strand. Na een paar uur rondgereden te hebben, gingen we weer terug naar huis. ’s Avonds kwamen een paar docenten van school met hun Japanse student bij ons eten. Zo konden de studenten even bij praten en met hun vrienden zijn.

Maandag had ik weer school en het laatste uur heb ik de moeder van het gastgezin geholpen met lesgeven. De Japans leerlingen kregen namelijk kookles en omdat ze eigenlijk geen Engels spreken, konden ze wel wat hulp gebruiken. Op het menu stonden ‘pikelets’, dat zijn een soort mini pannenkoekjes. Eerst deden we voor hoe je ze maakt en daarna mochten de leerlingen zelf aan de slag. Ik liep een beetje rond om te helpen en een van de meisjes vroeg of ik een selfie met haar wilde maken. Ik vond het heel grappig dat ze dat vroeg en maakte een foto met haar. Opeens kwamen alle meisjes naar me toe om te vragen of zij ook met mij op de foto mochten. Ze hadden namelijk nog nooit echt een lang blond meisje gezien en opeens was ik een bezienswaardigheid. Dat vond ik alleen maar leuk en ik ben met iedereen op de foto geweest. Wel in ruil voor pikelets natuurlijk.

Eigenlijk had ik vandaag school, maar ik hoorde dat de Japanse leerlingen op een schooltrip gingen. De moeder van het gastgezin had aan de coördinator gevraagd of ik mee mocht en dat was geen probleem. Het plan was om naar een speciale boerderij te gaan waar we verschillende dieren zouden zien en konden paardrijden. Toen ik vanochtend op school verscheen, kreeg ik te horen dat het plan gewijzigd was. Het regende namelijk zo hard dat sommige wegen waren afgesloten en we niet naar de boerderij konden. Daarom gingen we naar ‘Sylvia Park’, de shoppingmall waar ik al eerder ben geweest. Ik vond het helemaal niet erg dat het plan was veranderd want nu konden we lekker shoppen! Eenmaal in de bus vroeg de Japanse leraar of ik de leider van een groepje meisjes wilde zijn, omdat ze anders de weg kwijt zouden raken. Zo heb ik samen met zes meisjes alle winkels afgestruind en hebben we een hele leuke dag gehad. Rond lunchtijd zijn we naar de afdeling met alle restaurants geweest en heb ik, geheel in stijl, sushi gegeten. Toen ik met stokjes in mijn hand klaar zat voor de eerste hap, viel mijn oog opeens op twee voorbijgangers. Ze kwamen mij heel erg bekend voor en opeens wist ik het. Dat waren die acteurs van 800 words! Samen met het gastgezin kijk ik elke woensdagavond een Nieuw-Zeelandse tv-serie genaamd 800 words. Het is een hele leuke en grappige serie over een dorp in Nieuw-Zeeland. We zijn allemaal fan van de serie en elke aflevering wordt opgenomen. Toen ik opeens de twee acteurs zag lopen, kon ik het eerst niet geloven. Normaal zou ik er eigenlijk ook nooit aandacht aan geven want zij willen misschien ook wel lekker even eten zonder gestoord te worden. Maar toen dacht ik eraan dat het gastgezin me nooit zou geloven als ik vertelde dat ik de acteurs zag. Zonder verder na te denken sprong ik van mijn stoel, liet ik de stokjes vallen en rende ik naar ze toe. Voor de zekerheid vroeg ik of ze het wel echt waren en daarna legde ik snel uit waarom ik een foto wilde. Ze wilden met alle liefde op de foto en snel greep ik een van de Japanse meisjes bij de kraag. Zie hieronder het resultaat! Toen ik weer thuis was na de trip heb ik vol trots de foto laten zien. Het is maar goed dat ik een foto heb, anders hadden ze het nooit geloofd!

Dit was weer een samenvatting van afgelopen week. Nu ga ik opschieten want 800 words begint bijna!

Tot snel!